Twórczość Remigiusza Mroza nie jest mi obca, choć daleko mi do bezrefleksyjnego zachwytu. Jeśli mam być szczera, staram się unikać tego autora, być może dlatego że kojarzy mi się ostatnio już wyłącznie z celebryctwem. Ale nie zmienia to faktu że nadal czytam.
Jestem świeżo po zakończeniu Behawiorysty i tuż po rozpoczęciu Iluzjonisty. Wrażenia mam mieszane. To nic nowego, za każdym razem są takie. Zacznę od pozytywów: język. Prosty i lekki ale jednocześnie dość bogaty aby po pierwszych stronach nie poczuć się jak na koncercie disco polo(niejedną książkę zamknęłam na trzeciej stronie z tego powodu, bycie “pisarzem” wcale nie musi równać się z bogactwem językowym). Powiem więcej, z każdą zaczętą serią, pojawia się refleksja że pomimo ogromnej płodności autora, każda dość znacznie się różni, i każda wymagała zgłębienia zupełnie innej tematyki, nauczenia się wielu nowych rzeczy, czy też po prostu wielu nowych słów. I za to podziwiam Remigiusza Mroza. Za tę wielozadaniowość w bardzo krótkim czasie.
Cenię Remigiusza Mroza za wspaniałe, prawdzie postacie, również te drugo- i trzecioplanowe. Choć przyznam że Chyłki nie polubiłam nigdy, ale chyba to właśnie świadczy o tym jak bardzo z krwi i kości ona jest. Rzeczywiście wchodząc w fabułę, ma się wrażenie że jest się w samym centrum wydarzeń. Pewnie właśnie to zachwyca większość fanów tego autora, książki Mroza są jak świetny serial, połyka się je w całości w jeden wieczór, nie można się oderwać.
I gdzieś tu, pomiędzy wierszami, gdy jesteśmy tak pochłonięci akcją, pojawiają się marki. Nie znoszę tego i nie przyzwyczaję się do tego. Czasy mamy, jakie mamy. Instagram, followersi, infuencerzy, wszystko to jest tak niesamowicie spójne i zrozumiałe dla młodszego pokolenia, że czuję się jakimś dinozaurem. Staram się nadążać za nowościami, wiem co to Tik Tok (nie tylko dlatego że nasz miłościwie panujący Pan Prezydent go tak skutecznie zareklamował), mam nawet profil na Instagramie i z ciekawością podglądam co tam się zmienia w postrzeganiu świata przez tych, którzy czują się tam świetnie. Z wykształcenia jestem socjologiem, i choć nigdy w zawodzie nie pracowałam, zawsze cechowała mnie ciekawość mechanizmów społecznych. I, nie powiem, jest to wszystko dla mnie niezwykle ciekawe, i nawet nie odbieram tego źle, że młodzi ludzie zarabiają pieniądze pokazując wszystkim jakiej pasty do zębów używają. Ale na miłość boską. Nie róbmy tego w literaturze. Nawet takiej, popularnej.
W Behawioryście tego lokowania produktu jest niewiele i jest to dyskretne. Szczerze mówiąc kilka razy zastanawiałam się czy zastosowanie pewnych marek nie jest nadaniem postaci charakterystyki. Jednak wielość powtórzeń przekonała mnie, że tak nie jest. Chyłka miała tych marek wokół siebie mnóstwo, a kropkę nad “i” dodał TVN, jeszcze bardziej eksponując lokowanie produktu, pokazał wszystkim tym, którzy nie zauważyli w książce, jak bardzo jesteśmy manipulowani,
Po przeczytaniu Nieodnalezionej, bez większego przekonania sięgnęłam po nową wtedy Nieodgadnioną, i była to, jak na razie, pierwsza książka Mroza, którą odłożyłam po kilkunastu stronach. Szczegółowy opis sprzętu komputerowego, na którym pracuje główny bohater, okazał się dla mnie kroplą w czarze goryczy.
Ktoś mógłby powiedzieć że Panu Mrozowi należą się oklaski, bo w dużym stopniu dzięki Niemu i paru innym poczytnym pisarzom młodzież zaczęła czytać. I faktycznie, całą młodość, którą w dużej mierze spędziłam w bibliotekach, czułam się strasznie niewspółczesna. Od pewnego czasu obserwuję wzrost zainteresowania książkami. Jak grzyby po deszczu powstają księgarnie, o książkach się pisze, mówi, wypada znać pewne nazwiska. I to jest bardzo dobry trend. Tylko szkoda by było, gdyby w tym wszystkim jakość stała się niższa i wszystko zaczęło sprowadzać się do pieniędzy.
